De dame die mij te woord stond liep naar een klein kantoortje en even later zei ze, “je kan meteen doorlopen hoor.”
Verrast door deze snelle actie liep ik het kantoortje binnen, ging zitten op de stoel die mij werd aangewezen en snoot met veel lawaai mijn neus.
“Zo, zei de leraar, hoe gaat het? “
Hij zag natuurlijk dat ik gehuild had, en door zijn vriendelijke en liefdevolle ogen begonnen de waterlanders opnieuw te stromen en reikte hij mij een doos met tissues aan.
“Ik weet niet waar al die tranen vandaan komen en waarom het nodig is, maar ik heb schoon genoeg van die shit beelden die mij van mijn stuk brengen.” Ik vertelde hem in vogelvlucht wat ik bedoelde met die shit beelden.
“Het zijn niet de beelden die je van je stuk brengen, – wijselijk vermeed hij het woord shit – het zijn de emoties die deze beelden veroorzaken, en jouw boosheid heeft met andere gevoelens te maken. Je kunt het eigenlijk zien als echo’s die in jou doorklinken en sommige echo’s zijn nog niet verwerkt. Neem deze 10 dagen alle tijd om naar die echo’s te luisteren en zie dan wat er gebeurd.”
Ik voelde irritatie opkomen voor het antwoord dat hij gaf. Ik wist ook wel dat er tijdens een Vipassana onverwerkte zaken naar boven komen waar je wel of niet iets mee kan doen.
“Ik zie aan je dat het antwoord je niet bevredigd”, zei hij.
Ik knikte, “ik wil weten waar mijn boosheid vandaan komt en wat de oorzaak er van is, maar ik zal zoals u zegt, de tijd nemen om naar mijn echo’s te luisteren.”
Ik bedankte hem en liep het gebouw uit, bij het hek sloeg ik links af richting een prachtig natuur gebied. De lucht was grijs, het waaide niet maar het was wel behoorlijk fris. Met mijn muts diep over mijn oren getrokken liep ik met stevige stap langs prachtige vennetjes, een schapenkudde, heidevelden en glooiende zandheuvels omringd met laag groeiende struiken. Al dit moois ging aan mij voorbij en na een behoorlijke tijd liep ik op een holletje weer terug, net op tijd voor de volgende meditatie ronde!
In de komende drie dagen was ik niet alleen met de Anapana bezig. Ik nam de tijd om wat zich aan mijn geest voltrok te observeren. Op de derde dag, tijdens de laatste meditatieronde van 20.30 uur, wist ik dat de boosheid niets te maken had met beelden uit het verleden, maar met recente beelden die deze gevoelens van boosheid veroorzaakten. Ik was moe, ik wilde slapen en zei tegen mijzelf; morgen heb je genoeg tijd om jezelf ermee te confronteren.
De leraar liep de ruimte uit en ik liep met gezwinde spoed naar mijn kamer, poetste mijn tanden en dook mijn bed in. Terwijl ik de deken ver over mij heen trok was het laatste geluid dat ik hoorde voordat ik in slaap viel de stampende voeten van Stampertje!
Recente reacties