De vierde ochtend begon met de laatste Anapana meditatie.
Ik ging ervan uit dat mijn geest mij weer allerlei beelden zou laten zien en sloot mijn ogen.
Niets, er gebeurde helemaal niets!
Vol concentratie, niet afgeleid door wat of wie dan maar ook, volgde ik mijn adem, in, uit, in, uit.
Een hele tijd later, Ik wist dat het al over zessen was omdat de leraar al op zijn plek zat, hoorde ik de deur met veel lawaai open gaan, het was Stampertje! Boink, boink, boink.
Je hoorde het trillen in de ruimte door de wijze waarop zij haar voeten neer zette.
Toen ze mij passeerde kon ik het niet laten om te kijken hoe Stampertje er uit zag, en ik was niet de enige!
Grote blote voeten, ik schatte zeker maat 46, fel gekleurde kleding en nog met natte haren, bonkte Stampertje door de ruimte naar de plek die haar was toebedeeld. Dus dit was degene die zelfs in staat was om in de gang een zachte trilling in mijn slaapkamer te veroorzaken. Op haar gemak en met een glimlach ging ze zitten alsof het de gewoonste zaak van de wereld was dat de energie en de concentratie in de ruimte door haar binnenkomst verstoord was.
Lezers van mijn boek “Jij en Ik, het pad volgen naar wie je werkelijk bent, is de weg terug naar Huis,” weten hoe irritant ik het vind als mensen te laat komen. En Stampertje haalde telkens extra bonussen, ze kwam elke keer te laat.
Toen ik haar observeerde was het enige wat ik voelde bewondering voor een jongeling, (ik schatte haar ong.19 jaar) die nu al in haar jonge leven bezig was om bewust te worden van Sila (moraliteit), Samadhi (concentratie) en Panna (wijsheid of inzicht).
Ik nam mij voor om mij niet meer door Stampertje af te laten leiden en ging verder met het volgen van mijn ademhaling.

Ik schrok van de gong die mij uit mijn concentratie haalde. Voor mij uit starend bleef ik zitten, nog even nagenietend van de stilte in mij. Toen wij eindelijk om 09.30 uur met de Vipassana begonnen voelde ik mijn emoties in alle heftigheid weer opkomen. Ik labelde elke gedachte die opkwam en “schreef” op het etiketje; “in gelijkmoedigheid loslaten.” Dit labelen deed ik aan alles dat op dat moment in mijn gedachten op kwam en wat mijn leven door elkaar had geschud. Ik deed dit de hele ochtend non stop tot de lunchpauze aan toe!
En hoe meer ik labelde, hoe leger mijn emmer werd. Na de lunch liep ik zo snel mogelijk naar “mijn” vennetje, omringd door heide en zacht glooiende heuvels. Onder het lopen kwamen de waterlanders en ik verborg mijn gezicht door mijn muts diep over mijn ogen te trekken en mijn capuchon op te doen, ik had geen zin in pottenkijkers.
Ik had geen idee hoe lang ik bij het water heb gezeten maar toen eindelijk de tranen ophielden, voelde ik leegte, opluchting, bevrijding.
Hardop zei ik; Goh, ik heb nu wel zin in een sigaretje! Hoe laat zou het zijn? Was de gong alweer gegaan?”
Deze gedachten brachten mij weer in de realiteit en met tegenzin stond ik op en kuierde richting het gebouw.

Bhavatu sabba mangalam.

De les begon met klassikale gesprekken met de leraar. In groepjes van vijf zaten we voor hem op een met een kleed bedekte vloer. Hij keek ons aan en vroeg aan een ieder persoonlijk hoe het met hem of haar ging. Toen het mijn beurt was keek hij mij aan en vroeg of ik mijn boosheid had waargenomen, of ik het erkent had en of ik het zonder oordeel, in gelijkmoedigheid had losgelaten. Ik glimlachte naar hem en antwoordde; “ja, dat heb ik gedaan. Ik heb als een ui alle lagen die niet meer tot mijn grootste doel horen afgepeld.
“Na vijf Vipassana’s begin ik steeds meer inzichten te krijgen en begrijp ik steeds beter wat Anicca betekent. Anicca betekent veranderlijkheid. Veranderlijkheid in je leven, in de mensen die je kent en de situatie waarin je leeft. Je bewust zijn van Anicca is de veranderlijkheid in jezelf activeren en mijn diepste zelf als Anicca te ervaren, om geleidelijk tot een staat van inwendige en uitwendige kalmte en evenwicht te komen.”
Hij glimlachte naar mij en vroeg of ik nog vragen had. Ik schudde mijn hoofd en vervolgens vroeg hij aan de vrouw die naast mij zat hoe het met haar ging.

En weer kreeg ik van het Universum een les, namelijk dat ik mijzelf de tijd moest gunnen en geduld in acht moest nemen om door mijn lagen heen te gaan. De tijd te nemen om mijn acties te aanschouwen en welke reacties het teweeg kon brengen. Ik wist toen ik het huis kocht dat ik het risico liep dat ik het niet kon houden. Er kon van alles met mij gebeuren. Ziek worden, een ongeval krijgen en daardoor invalide worden, noem alle doemscenario’s maar op.
Het Boeddhisme leert mij om alle gebeurtenissen in mijn leven te zien zoals ze werkelijk zijn. Zonder boosheid, zonder irritatie, verdriet of teleurstelling en het vervolgens in gelijkmoedigheid los te laten.
En dat laatste lieve lezers vind ik verrekte moeilijk!

Ik kwam om verlichting te bereiken maar wat ik hier weer bereikt had was een klein stukje van mijn pad dat naar verlichting gaat. Dat niet het doel belangrijk was, maar de weg er naar toe!
Ik voelde dankbaarheid dat ik nog steeds in staat ben om bewuster en daardoor ook dankbaarder te zijn voor wat er wel is. Om alles wat niet authentiek is, en alles wat niet met het hoogste doel voor mijzelf overeen komt, los te laten!

ik ben weer begonnen mijn leven opnieuw op te bouwen. Ik weet ook dat er nog veel meer veranderingen in mijn leven zullen plaats vinden. Geholpen door mijn Kosmische vrienden ga ik ervan uit dat ik flexibel genoeg blijf om bewuster mijn veranderingen aan te gaan en daardoor een blijer mens zal zijn.

Bhavatu sabba mangalam
Moge alle wezens gelukkig zijn