In het andere bed hoorde ik een diepe zucht. Ik zag dat zij zich omdraaide, de dekens helemaal over zich heen trok en verder ging slapen. Ik zwaaide mijn benen uit bed en ging met mijn duffe hoofd rechtop zitten. Door de gordijnen glurend zag ik dat het nog donker was buiten. Wat een tegenvaller om zo vroeg op te moeten staan. Ik griste een enorme grote badlaken uit mijn koffer en sloeg het om mij heen.

Onze slaapkamer ligt aan een brede gang met aan het einde van de gang de douches en toiletruimten. Aan de andere kant van de gang slapen de mannen.Toch heel anders dan de Vipassana in België waar alles strikt gescheiden was. De enige scheiding die hier was tussen mannen en vrouwen is in de meditatieruimte, de eetzaal en het loungegedeelte.

Als een speer rende ik naar de douches, ik wilde niet door mannen ogen gezien worden, dat is hier zeer ongepast!
Onder het rennen zorgde ik ervoor dat het badlaken mijn lichaam netjes bedekte, wat maar gedeeltelijk lukte omdat dat kreng zo groot was en ik er steeds over struikelde.
Veilig in de douches aangekomen liet ik het warme water over mijn hoofd stromen terwijl ik mijn tanden poetste. Ik draaide de warme kraan dicht en stond naar adem happend onder een koude straal. Mijn hoofd begon redelijk verdoofd te voelen en mijn gezicht was van de kou knalrood geworden. Met bibberende handen deed ik de kraan dicht, droogde mij af en voelde mij alsof ik de hele wereld aankon! Ik hoorde de gong voor de tweede keer gaan, betekende dus dat ik nog 10 minuten had.  Mijn kamergenote had zich al aangekleed en snel schoot ook ik in mijn kleren.Terwijl ik naar de meditatieruimte liep schoot het door mij heen; geen koffie, geen sigaretten, geen poeppie doen, dit gaat problematisch worden!

Mijn haren waren nog nat en een rilling liep over mijn rug maar gek genoeg voelde het wel prettig. Ik sloeg mijn fleece deken om mij heen, sloot mijn ogen en begon aan de Anapana meditatie. Dit is het bewust volgen van de ademhaling waarbij de concentratie ligt op het voelen van de adem die langs het deel tussen je bovenlip en je neus stroomt.  In, uit, In, uit, In, uit.
Geen idee hoe lang ik ermee bezig was maar mijn gedachten dwaalden af en ik zag beelden voorbij schieten van heel lang geleden. Ik zag het strand op Ambon waar ik als peuter rond kroop om schelpen en steentjes te zoeken. Met mijn broer tegen de reling aangeleund op de boot op weg naar Nederland. Met mijn vader in de sneeuw, in de Marijkestraat in Hoogeveen.  Het ging maar door alsof mijn geest een kraan had open gedraaid om mij al die beelden zo snel mogelijk te laten zien.
Met veel moeite bracht ik mijn geest terug op het volgen van mijn ademhaling, maar een paar seconden later begonnen de beelden opnieuw. Ik hoorde geluiden om mij heen en opende mijn ogen. Verbaasd zag ik veel lege plekken, ik had totaal geen notie gehad van tijd en ruimte en zag een aantal cursisten de meditatie ruimte uit lopen.
Blij verlost te zijn van de beelden in mijn hoofd stond ook ik op en liep de ruimte uit naar de eetzaal om mij tegoed te doen aan thee en fruit. (in tegenstelling tot België kon je hier 24 uur per dag van deze faciliteiten gebruik maken, wat een luxe!)

Om 06.00 uur begon de Anapana meditatie in aanwezigheid van de leraar die vooraf een lezing gaf over het ontstaan van de Suraygi U Ba Khin Stichting en een stukje geschiedenis over het Boeddhisme.
Mijn irritatie begon opnieuw toen de beelden, alsof er geen pauze was geweest, zich weer aan mij lieten zien. Ik merkte dat de irritatie overging in boosheid en een enorm verdrietig gevoel. Ja hoor, de tranen begonnen over mijn wangen te stromen, zonder geluid kwam er een stroom uit mijn ogen die niet te stoppen was. Verdomme, Ik had mij opgegeven om weer een diepe stilte in mijzelf te vinden, een stapje dichter bij mijzelf te komen, niet dit!
Ik had schoon genoeg van de waterlanders die maar door bleven gaan en vroeg in de pauze om een afspraak met de leraar.